Re: Zo worden sociale media weer van ons

In reactie op het NRC-artikel Zo worden sociale media weer van ons schreef ik eronder:

Trek het kleedje onder de sociale media en andere vervelende dynamiek weg en pak het adverteren aan. De handel in aandacht. Nu ben je geen klant van de dienst maar grondstof om te exploiteren.

De EU kan adverteren bij internationale websites om te beginnen belasten (dan heeft de EU eindelijk ook eigen belastinginkomsten). Dat maakt adverteren bij lokale media aantrekkelijker, goedkoper. Dat is ook duurzamer dan de EU-miljardenboetes voor Big Tech en helpt journalisten en factcheckers aan het werk.

Ook het akelige fenomeen dat wat je doet op een site van invloed is op de advertenties die je ziet is kan met wetgeving gestopt worden. Als gebruiker kan je dan zelf met schuifjes en sleutelwoorden instellen welke advertenties je wil zien, maar standaard is hoogstens je taal en de omgeving van de advertentie van belang.

Dit is waar recent de NPO voor heeft gekozen; terug naar vroeger. Je adverteert bij een programma, niet voor een bepaalde groep mensen. Het was een leuk experiment die zogenaamde advertenties op maat, maar het werkte niet. Weg ermee.

Met het afdwingen van controle op advertenties door gebruikers ontstaat ook een noodzakelijke optie die nu ontbreekt: betalen als klant. Dan kan je ervoor kiezen helemaal geen advertenties te zien. Als je klant bent kan je ook kwaliteit eisen en moet de uitgever een redactie inhuren die rotzooi opruimt. Want als je een website hebt dan ben je uiteindelijk gewoon uitgever, zo zie ik het voor de website die ik zelf beheer.

ReindeR Rustema, petities.nl

Visie van de BOVAG op ‘Stad en Mobiliteit’

De belangenvereniging van 9000 ondernemers die zich met mobiliteit bezighouden, de BOVAG, heeft een advertentie ‘visie’ gekocht in een blad dat Sdu Focus heet. Het werd in oktober 2018 naar de abonnees van VNG Magazine, SC, Het Waterschap en TPC gestuurd in een oplage van 26.500 exemplaren.

Daarin zet Bertho Eckhardt, de algemeen voorzitter, uiteen wat gemeenten moeten doen “voor meer verkeersveiligheid, betere luchtkwaliteit en betere bereikbaarheid.” Dat zijn allemaal zaken waar iedereen voor is, dus dat is een mooie binnenkomer.

De oplossing is: “betere infrastructuur en in het stimuleren en faciliteren van gedragsverandering, niet in verbieden en bestraffen.” Lekker duur, duurt decennia om te realiseren en zal de 9000 BOVAG-leden geen omzet kosten.

De aanleiding voor de problemen zijn de toegenomen mobiliteitsvraag en noviteiten zoals de e-bike en de speedpedelec. “Omdat de infrastructuur niet meegroeit en niet mee-evolueert, raken steden meer en meer verstopt. Zowel op de rijbaan als op de fietspaden.”

Het is niet verbazend dat het verbieden van (vieze) auto’s of snorfietsen volgens Eckhardt niet de oplossing is. De strengere eisen die de EU aan auto’s stelt is al genoeg, milieuzones zijn overbodig! Op de langere termijn zelfs nul uitstoot!

Nee. De EU-eisen gelden voor nieuwe auto’s. En gezien het gesjoemel recent zijn de prestaties vooral mooi tijdens de testmeting of er aan de EU-eisen wordt voldaan. Oude auto’s die nu rondrijden worden niet schoner door de nieuwe die verkocht worden.

Als je het over de verhoudingsgewijs echt vieze snorfietsen hebt dan moet je echt wel verbieden omdat die dingen makkelijk decennia rondrijden. Een auto is al snel te duur om te repareren en dan doe je ‘m weg. Zeker met al die dure filtertechnologie en sjoemelsoftware aan boord. Eventjes een maandje niet rijden om ooit eens te repareren is geen optie. De vaste lasten wegen zwaar. Een snorfiets kost weinig om op de weg of aan te houden. Onderdelen zijn simpel en goedkoop, maandlasten te verwaarlozen. Alleen met verbieden krijg je die vieze rotdingen van de straat.

Eckhardt presenteert het graag alsof het totaal onlogisch is en onbegrijpelijk dat Amsterdam snor- en bromfietsen verbiedt: “Amsterdam introduceerde geen milieuzone voor auto’s, maar voor brom- en snorfietsen. En die snorfietsen mogen binnenkort ook niet meer op het fietspad. Volgt u het nog?”

Die dingen zijn juist zo vervuilend omdat het goedkope, simpele, oude technologie is. Door de oudste exemplaren er eerst uit te halen heb je al gelijk veel gezondheidswinst. Die rotdingen moeten juist van het fietspad af omdat de gemeente precies dat wil doen wat de BOVAG adviseert: “betere infrastructuur en het stimuleren en faciliteren van gedragsverandering.” De fietsinfrastructuur moet aantrekkelijk blijven voor fietsers en dat doe je door de snorfiets eraf te halen. De snorfiets onaantrekkelijk maken is de manier om gedragsverandering te stimuleren. Helm op en tussen de auto’s, waar dat veilig kan. Door de BOVAG hebben we die rottige en verkeersonveilige categorie ‘snorfiets’ gekregen. Maar opheffen kan inmiddels al niet meer omdat er 700.000 van verkocht zijn en de BOVAG er de komende jaren nog een paar honderd duizend meer van wil verkopen.

Met een snedige terzijde wil hij het beleid van Amsterdam ridiculiseren: “In de stadscentra van Rotterdam en Amsterdam ontwaren we van tijd tot tijd trouwens wel nog grote cruiseschepen die best veel stookolie verbruiken met bijbehorende fijnstofemissie, maar dat terzijde.” Appels en peren vergelijken. Dergelijke fijnstof wordt niet in je gezicht geblazen als fietser. De steden proberen ook van alles om die vieze schepen te weren, maar dat kan niet zo snel als de snorfietsen weren. Internationale verdragen over lucht- en zeevaart staan in de weg.

Gelukkig blijft de BOVAG vrolijk, optimistisch en constructief: “Dat er iets moet gebeuren, begrijpen we bij BOVAG maar al te goed. Maar dat dient wel consistent, efficiënt en effectief te gebeuren.” En wie kan er nou tegen consistent, efficiënt en effectief zijn?

Nou wil het geval dat de BOVAG al decennialang consistent, efficiënt en effectief bezig is om oplossingen tegen te werken. Die rottige snorfiets waar er inmiddels 700.000 van rondrijden (en nog decennia blijven doen) is maar één voorbeeld. Ook nu zijn ze duidelijk in hun strategie. Ze vragen om infrastructurele aanpassingen.

“Voor mobiliteit in de stad is de tweewieler, in welke vorm dan ook, in veel gevallen het meest ideale vervoermiddel en daar dient dus ook de ruimte aan geboden te worden die het toekomt.” Dat klinkt mooi, maar het duurt decennia om te realiseren. Ook ligt dat in handen van de lokale overheden die vaak ook helemaal niet zo heldhaftig zijn in het bieden van weerstand tegen de autolobby.

Dat is de BOVAG niet hoor, want kijk: “gezien alle geschetste ontwikkelingen zal menigeen zich toch afvragen of de kudde van heilige koeien in een stadscentrum in de huidige omvang kan blijven bestaan.” Maar als er milieuzones komen gaat de BOVAG wel steigeren. Dit is een mooi staaltje ‘meestribbelen’. In woord helemaal mee gaan, maar in de praktijk het tegenovergestelde doen.

De BOVAG is consistent met het vertragen van oplossingen. Ook nu weer door te vragen om aangepaste infrastructuur. Dat is super duur en moeilijk te realiseren, anders was het er al. Een verbod op vieze auto’s is bijzonder efficiënt (het hoeft alleen maar stand te houden bij de rechter) en daarna is het effectief. Maar dat is niet wat de BOVAG bedoelt. “Voor het stimuleren van elektrisch vervoer is het aan te bevelen meer oplaadpunten te creëren.” Zodat de BOVAG weer elektrische vervoermiddelen kan verkopen. Bijzonder effectief is het verder niet om de verkeersveiligheid, de luchtkwaliteit en de bereikbaarheid te verbeteren. Met openbaar vervoer, prettig lopen en gewoon fietsen kan je dat veel beter bereiken. Maar dat bepleit de BOVAG niet. Daar kunnen de 9000 leden niet goed aan verdienen. Nee, ze willen ruimte voor meer fancy tweewielers in de stad.

Lees de advertentie van de BOVAG vermomt als redactioneel stuk nog eens terug en huiver.

Voor Café Weltschmerz geïnterviewd door Rico Brouwer

Rico Brouwer heeft mij voor Café Weltschmerz geïnterviewd over petities en hoe ik graag de parlementaire democratie zou verbeteren. Het ging uiteindelijk weinig over de directere democratie uit de aankondiging volgens mij.

Het was in een kleine studio met vaste camera’s, erg prettig. Nu heeft 3% van de kijkers het een ‘like’ gegeven. Is dat veel?

Zelf ga ik ook petitionarissen over hun petitie op Petities.nl interviewen is het idee nu. Neem alvast maar een abonnement op het Café Weltschmerz-kanaal of de Café Weltschmerz-nieuwsbrief. Het project is vanuit de beeldende kunst bedoeld als een sociale sculptuur van de tijd waarin we nu leven.

Uitweg uit politieke crisis: een raadsakkoord, geen coalitie

Het blijkt onmogelijk om een coalitie te vormen in Amsterdam. Waarom zouden we ook? Er is geen enkele wet die dat voorschrijft. Het gaat erom wethouders te vinden die besturen met de gemeenteraad als baas. Ga daarom niet twee maanden verspillen om een coalitie-akkoord te sluiten, maar sluit in een middag een raadsakkoord. Een overeenkomst waar het minimale in staat waar een meerderheid zich in kan vinden. Goed, dan kan geen enkele partij wethouders leveren, maar dat vinden alleen politieke partijen belangrijk. Plaats vacatures voor de wethouders en daarna kan je vier jaar lang praten over wat je precies wil en waarom. De raadsleden beargumenteren dan wat ‘we’ willen: in discussie onderling en met de wethouders.

Recent schreven politicologen in het boek ‘De Wankele Democratie’ dat Nederlanders veel vertrouwen hebben in de democratie, maar niet in politieke partijen. Deze coalitie-ellende draagt bij aan het wantrouwen van burgers in politici. Dat is schadelijk en niet nodig. De val van de PvdA heeft al duidelijk gemaakt dat het uit de tijd is om te denken in termen van een ‘regeerperiode’. Geen enkele partij ‘regeert’ meer, dat is ondemocratisch. Je hebt een gemeenteraad met allerlei volksvertegenwoordigers die gezamenlijk stem geven aan de wil van Amsterdam. In een oneindige discussie komt dat tot stand. Af en toe hoor je als burger wat van, maar het grootste deel van de vier jaar geef je iemand die jou vertegenwoordigt een mandaat en ga je verder met je leven. Wethouders gezamenlijk ‘regeren’, maar alleen op basis van de hoofdlijnen en politieke keuzes van de raad.

Het idee dat er een ‘winnaar’ is die meer telt dan anderen is een ongeschreven gebruik waar we makkelijk afscheid van kunnen nemen. Daarom bepleitte ik, als kansloze D66-kandidaat ergens halverwege de lijst kandidaten, al voor de verkiezingen voor een college met kleurloze, partijloze wethouders die gewoon solliciteren op vacatures die door de raad zijn opgesteld. Dat is wat mij betreft de echte hervorming die nodig is. D66, grijp die kans! Geef de macht uit handen en gun het alle Amsterdammers, de hele gemeenteraad. Daar win je pas harten mee!

ReindeR Rustema was kandidaat 32 voor D66 en kreeg 87 stemmen

Mijn petities op petities.nl

Donderdagochtend 8 mei overhandig ik een petitie aan het GVB in Amsterdam: Scooters op het achterdek. Laat scooters en ander gemotoriseerd verkeer als laatste op het IJ-veer komen zodat fietsers en voetgangers niet in de stank en het gedrang staan. Hetzelfde wil ik ook bij verkeerslichten. Laat de scooters achter de fietsers staan. Een paar meter terug langs de stoeprand. In heel Nederland. Petitie voor een scooteropstelstrook.

Een radicaler voorstel is voor het autoverkeer. Rijden op de snelweg kan veel rationeler en veiliger door iedereen met dezelfde snelheid te laten rijden: Eén snelheid op de snelweg.

Of concreter, voor Amsterdam weer, de Noordzuid-lijn doortrekken naar Schiphol en tramlijn 10 doortrekken naar Sloterdijk. Voor de hand liggende verbeteringen aan het OV-netwerk.

Op en groter niveau, graag goede nachttreinen in heel Europa die als hotelkamer kunnen dienen. Wakker worden in een andere stad. De liberalisering van het luchtvaartverkeer heeft allerlei goedkope vluchten opgeleverd: easyJet, Ryanair, etc. Wel slecht voor het milieu. Met de hogesnelheidstrein naar een andere stad betekent dat je om 6 uur ofzo op het station moet zijn en met moeite op tijd bent. Daarom, liberaliseer het spoor voor comfortabele nachttreinen.

Ik zie graag petities die ergens voor zijn, een nieuw idee leveren. In plaats van verzet tegen nieuw beleid.

Why the European Citizens Initiative needs a Community-Developed Online Collection System

An ECI that worksOn the second ECI Day a book will be released to challenge the existing arrangements around the European Citizens Initiative. This needs to change and this book is the opening move. Read more about the book ‘An ECI That Works’ on ecithatworks.org. You can read my contribution there as a PDF or in the 1208 words below:

9. Why the ECI needs a Community-Developed Online Collection System

Reinder Rustema

Reinder Rustema is an e-democracy expert and creator of www.petities.nl – the Dutch national petitions website. In this article, he advocates replacing the Commission’s problematic online collection system (OCS) with a true open-source, community-developed OCS.

Why the Commission can’t provide effective signature collection software

Increasingly, initiators of European Citizens’ Initiatives (ECIs) are wondering why the European Commission is not providing user-friendly and problem-free software to collect signatures. Every single ECI campaign has encountered significant problems with the Commission’s ECI online collection system (OCS).

Campaigning software is unlike other products and services the Commission provides. It is impossible to define in advance what “user-friendly” means and simply buy or commission the right product in the market place. The software must be continually developed and adapted by trying new features, then listening to user feedback and immediately responding. The software is never finished. Ongoing product improvement must be in the DNA of the organisations that develop it. This fast-paced open-source approach to software creation is completely alien to how the Commission functions.

The Commission should stick to what it does best: translation and convening

What the Commission can best provide is what they have done well for decades: translate texts into all EU languages and organise stakeholder meetings. A user-friendly OCS can greatly benefit from EU-provided translation and periodic meetings between ECI organisers and translators to check how well translations are working. However, most of the Commission’s current online communications are of a technical or legalistic nature and consulted primarily by professionals. ECI translations need to be suited to the online campaigning work of chasing the user all over the web, often through peers, and stressing a single statement to convince the user to leave personal data in a database.

The OCS software’s real end-users are EU citizens

From the Commission’s perspective, the end-users of the OCS software are ECI organisers. Once they have provided campaigns with certified software, they consider their job is done. In fact, their real work is just beginning! The actual OCS software end-users are the millions of European citizens who sign an ECI. Problems they encounter with the software must be fixed immediately, even before they start complaining. The behaviour of users must be continuously monitored and analysed. ECI campaigns also need different designs and domains depending on the member state.

User-friendly platforms like Google, Apple and Facebook would never outsource the writing of their code. User-friendliness gives tremendous leverage, especially when combined with collecting personal data. Their business models will eventually come into conflict with Commission goals, though, so they are not to be trusted with the personal data of millions of Europeans. Meanwhile, campaigners need to hijack and infiltrate these popular user-friendly platforms. Only a committed community of open source coders with experience can do this, certainly not the Commission. The arms of an ECI’s OCS should be able to reach inside social media platforms to lure citizens outside to sign an ECI – where their personal data is protected. But the current ECI system does not even facilitate this.

A single company that wins a Commission tender cannot set up a user-friendly OCS either – although many will claim they can. Ongoing improvement of a product they do not regularly use is not in their self-interest. For software to be truly “open source”, it needs a community of small software companies and programmers to regularly test and improve the software. Making the source code public is not the same as using an open source development process.

Needs of national ECI authorities need to be integrated into the OCS

Perhaps the most important end-users of the data collected via the OCS are the national ECI authorities that validate the signatures. The OCS software therefore needs to also be designed in a way that understands how the validation procedure for each member state will be conducted. Well-designed software can help this process to be done as quickly, cheaply and reliably as possible. Software also needs security tools or “keys” to ensure that sensitive personal data is kept secure during the data collection, storage, and especially transfer processes.

Who can provide user friendly OCS software? Programmers who regularly use it!

A user-friendly OCS should be a system that can be embedded on all kinds of websites and platforms, while at the same time be properly certified.

ECI campaigns cannot be expected to have the technical know-how to create their own OCS. They can however, set up their own campaigning websites to promote their ECI. With platforms like WordPress, this is easy and cheap. Translating the campaign into different languages remains a hurdle, however.

A handful of small companies, NGOs and free-lance programmers specialised in the hosting of on- line “services for democracy” are in the best position to improve the open source software for ‘OCS services’: repeating the same trick for many ECI campaigns for a moderate fee. It would be in their self-interest to ensure it was as user-friendly and bug-free as possible. However, they would also need some financial incentive to invest their time in such efforts.

Rather than awarding a single large tender to one company, the Commission’s resources would therefore be better spent by providing a small amount of seed capital to support a community of small software firms and freelance programmers to develop open-source OCS software for the ECI. This would be coordinated by a community manager who is chosen by the community itself. This is someone with a good understanding of the technology who keeps the community together and organises periodic events. The Commission could perhaps also reward individual programmers who have significantly contributed to improving the software. This could, for example, be determined by their peers during periodic conferences organised in Brussels.

Such efforts would both cost significantly less money than the current approach and result in a much more user-friendly, effective and secure OCS for the ECI – as well as potentially contributing to EU economic development in the civic software industry.

The rules governing the OCS need to be simplified

The technical requirements for the ECI’s online collection system included in the ECI implementing regulation unfortunately create additional and unnecessary barriers to developing a user-friendly OCS via a community “open source” approach. The current requirements are so arcane and expensive that nobody except the Commission could fulfil them.

For example, the OCS certification procedure requires expensive documents to meet obscure ISO norms. Specialised legal experts must be consulted to purchase and understand them. However, these norms only impact working procedures and do nothing to ensure that the software’s technology itself is not flawed. The choice of other standards would help reduce software development costs and open the door to an effective open-source approach.

As this article has argued, the Commission is not the correct body to provide the OCS software for the ECI. However, it is in the ideal position to suggest changing the OCS technical specifications in the ECI regulation.

If the Commission is to fulfil its duty of ensuring that the ECI is as accessible to EU citizens as possible, it must both propose simplifying the regulation governing the OCS and support an open- source developer community to create a user-friendly OCS.

Reinder Rustema is an e-democracy expert. He created the Dutch national petitions website: www.petities.nl

 

Van Reybrouck gooit alle politici op een hoop

Van Reybrouck heeft “geen enkel pleidooi gehoord voor meer technocratie in de politiek” (NRC Handelsblad, 22 maart 2014).

Screen Shot 2014-04-04 at 19.44.06

Dan heeft hij niet geluisterd toen ik hem na de presentatie van zijn boek “Tegen verkiezingen” vertelde dat hij in zijn analyse onderscheid moet maken tussen volksvertegenwoordigers en bestuurders. Het zijn allemaal ‘politici’ voor hem. Mijn pleidooi “laat wethouders solliciteren” heb ik naar alle gemeenten als petitie gestuurd met het verzoek vacatures op te stellen voor wethouders waar alle burgers op mogen solliciteren. Zo kan de beklemmende ‘particratie’ doorbroken worden. Een gezond evenwicht tussen en versterking van een populistische volksvertegenwoordiging en een “technocratisch” bestuur maakt de politiek duidelijker en toegankelijker voor alle betrokkenen.

PERSBERICHT: Petitie naar 400 gemeenten

PERSBERICHT

400 gemeenten ontvingen een petitie met het verzoek nieuwe wethouders te laten solliciteren bij de gemeenteraad op vacatures opgesteld door de raad.

“Alle burgers zouden moeten mogen solliciteren op de wethoudersposten” zegt petitionaris Rustema. “Nu komen wethouders uit politieke partijen. Hoe krijg je dan de beste kandidaten? Minder dan 2% van de bevolking is lid van een politieke partij. Bij lokale partijen is de vijver om uit te vissen vanzelfsprekend nog kleiner.”

Door openbare vacatures open te stellen denkt Rustema behalve de kwaliteit van het bestuur ook het dualisme te versterken: “Als wethouders kleurloos zijn dan is er geen coalitie in de raad meer om achter te verschuilen. De raad kan zich concentreren op het goed controleren van zo een expert-wethouder. De wethouder komt dan om een kader vragen bij de hele raad in plaats van een coalitie.”

Onder andere ex-partijbestuurders en raadsleden tekenden deze petitie op Laatwethouderssolliciteren.nl.

Stem@rustema.nl

Waarom op 19 maart op mij stemmen?

IMG_6244

Naast het D66-programma heb ik als slogan “Laat wethouders solliciteren”. Dus als je al D66 ging stemmen, geef mij dan een zogenaamde voorkeursstem. Als ik een paar duizend stemmen krijg, dan kom ik in de D66-fractie. De rest van de fractie zal me dan vragen waarom ik gekozen en mijn antwoord zal dan natuurlijk “Laat wethouders solliciteren” zijn. Als je het niet met het D66-programma eens bent maar wel met mijn voorstel, dan kan je op laatwethouderssolliciteren.nl kandidaten van andere partijen vinden die dit ook steunen.

Waarom is het goed om wethouders te laten solliciteren? Nu komen ze uit politieke partijen. Omdat geen enkele rustema met sandwhichbord laatwethouderssolliciteren.nlpartij alleen een meerderheid van de 45 zetels heeft moet er altijd een ‘coalitie’ gesloten worden met één of twee andere partijen. Die partijen komen dan na de verkiezingen met wethouders die door de partij zijn gevonden. Dat zijn dan doorgaans leden van de partij en soms mensen die door de partij gevraagd zijn en zich dan aansluiten bij de partij. Dat zijn niet altijd de beste kandidaten en het is niet democratisch.

Het zijn niet de beste kandidaten omdat ze uit partijen komen. Dat is maar een heel klein deel van alle Nederlanders, minder dan 2%. Daarnaast moet er ook nog een match gevonden worden tussen het specialisme van een wethouder (financiën, educatie, wonen, zorg, vervoer, etc.) en de personen uit de partijen. De partijen willen een ‘eigen’ wethouder op ‘hun’ onderwerp zodat ze hun programma kunnen uitvoeren.

Het is niet democratisch omdat de zogenaamde ‘winnaars’ van de verkiezingen disproportioneel macht krijgen. De partij die toevallig de meeste zetels heeft na de verkiezingen wordt de ‘winnaar’ genoemd, terwijl natuurlijk iedereen met een zetel in de raad winnaar is. Ook de ‘oppositie’, de partijen die geen ‘wethouders mogen leveren’ vertegenwoordigen burgers. Samen meer dan welke coalitiepartij dan ook. Alle partijen samen zouden hun wethouders moeten hebben. Specialisten die de hele raad dienen bij het uitvoeren van wat een meerderheid van die raad wil. Dat resultaat kan veel flexibeler en nauwkeuriger zijn (per onderwerp) dan de coalitiedeals nu.

Zie ook een stuk van mij in Het Parool hierover.

laatwethouderssolliciteren.nl bord op Prinsengracht

Persbericht: Kandidaat-gemeenteraadslid wil dat nieuwe wethouders solliciteren bij de gemeenteraad

Een kandidaat-gemeenteraadslid wil nieuwe wethouders laten solliciteren bij de gemeenteraad op vacatures opgesteld door de raad. Hij vraagt andere kandidaten uit het land die deze oproep steunen zich te melden op http://laatwethouderssolliciteren.nl zodat burgers ze een voorkeursstem kunnen geven. Een aantal ex-partijbestuurders en andere kandidaten steunt dit al.

Rustema: “Als er in elke gemeente een paar kandidaten met voorkeursstemmen worden gekozen dan wordt dat een revolutie van onderop. Het stemgedrag van enkele duizenden burgers kan dan de gangbare coalitiepraktijk verhinderen.” Hij hoopt zelf het verschil uit te kunnen maken in Amsterdam: “Als ik 2000 voorkeurstemmen krijg is dat een mandaat voor de D66-fractie in Amsterdam om de raad over te halen een college zonder een coalitie aan te stellen.”

Hij acht de tijd er rijp voor door de opkomst van lokale partijen en als consequentie van het eerder ingevoerde ‘dualisme’.
laatwethouderssolliciteren.nl op sandwichbord
De dag na de verkiezingen stuurt Rustema het verzoek naar 400 gemeenteraden.

Rustema verdedigt zijn oplossing als “transparanter, rechtvaardiger en stabieler omdat een permanent debat in de raad en met het college nodig zal zijn bij het ontbreken van een coalitie en oppositie. Ook zijn er minder banden met politiek Den Haag en zullen raadsleden zich meer op burgers en de controle van het bestuur richten. In het bestuur zal er daardoor minder cliëntelisme en nepotisme mogelijk zijn.”

Momenteel worden wethouders door politieke partijen geselecteerd tijdens het vormen van een coalitie. Rustema: “De vijver om in te vissen is veel groter als er vacatures worden gepubliceerd waar elke burger op kan solliciteren. Ook getalenteerde vakspecialisten die geen lid zijn van een partij, misschien zelfs nog nooit hebben gestemd, kunnen op deze vacatures afkomen.”

Reinder Rustema is oprichter en beheerder van de nationale petitieswebsite Petities.nl en docent media aan de Universiteit van Amsterdam

http://laatwethouderssolliciteren.nl | http://laatbestuurdersbesturen.rustema.nl